Teresa początkowo mówi o miłości, oczach jako oknach duszy, ucieka, zanim pierwsza randka zostanie skonsumowana. Potem zdaje się zdecydowanie odmawiać udziału we wszechobecnym handlu ciałem, a jednocześnie naiwnie wchodzi w bliską znajomość z przystojnym młodzieńcem, który zdobywa ją strategią przeciwną do tej, która stosowana jest najczęściej. Nachalnością i gadatliwością nie można jej bowiem do niczego nakłonić. Szybko okazuje się, dlaczego - to ona chce o wszystkim decydować, ona wyznacza tempo i warunki, na jakich relacja się opiera. A jednocześnie chce wierzyć, że zachowanie i uległość chłopaka wynikają z jego do niej uczucia.
Od początku wiemy, czym zakończy się ta 'bezinteresowna' miłość. Teresa jednak wpada w furię, kiedy nie może się już dłużej oszukiwać i musi spojrzeć prawdzie w oczy. Czuje się skrzywdzona i już bez skrępowania odsłania swe prawdziwe oblicze. Potencjalni kochankowie są dostępni na wyciągnięcie ręki, a ona nie waha traktować się ich jak towaru na targu. Frustracja i beznadzieja narasta i staje się nie do wytrzymania, a przecież wiadomo, że będzie tylko gorzej.
Celowo przywołuję tu tylko jeden wątek i nie omawiam wszystkich scen, które długo jeszcze będę pamiętała. Żeby powiedzieć wszystko, co mi się kłębi w głowie, musiałabym omawiać każdą minutę. Wspomnę tylko, dlaczego z dwóch dostępnych plakatów reklamujących film wybrałam właśnie ten. Jedną z początkowych, ale jak refren powtarzających się scen było ujęcie plaży, która przecięta sznurkiem na palikach, dzieliła się na strefę europejską, z ciasno postawianymi leżakami, oraz afrykańską, równie gęsto obstawioną przez tubylców. Obie zastygłe w martwym bezruchu. Piękna sceneria, towar na wyciągnie ręki i oczy klientów przyklejone do wystawowej szyby. Konsumencki raj.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz